
Πάντα μεθούσα
με φόνους
που έραβα στα
μάτια των περαστικών
και με τις λέξεις
έλουζα το θάνατο
που γεννιόταν
καθε νύχτα εντός μου.
Με το αίμα μου
έδενα τα παπούτσια τους
και σφύριζα ανέμελα
στο θνητό εραστή μου.
Το ξέρεις πως πάντα
μια μικρή νεκρή ήμουν...
(Μαρία Ροδοπούλου)
Χριστός ανέστη! Είδα λίγο φως και μπήκα.. Και είπα να πω ένα γεια..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ γιατί νομίζω ότι μοιάζεις περισσότερο με μια μικρή ζωντανή που αργοπεθαίνει μέρα με τη μέρα.. Και με το να το αποδέχεσαι κάνεις τη διαδηκασία πιο σύντομη.. Κρίμα δεν είναι?
Ωραία κομμάτια στην playlist.. :)
Καλό σου ξημέρωμα..
μεγάλωσα κι ο χρόνος έχει αρχίσει και με σκοτώνει. Βοηθήστε με. Δεν αντέχω πια να καταλαβαίνω... βοήθεια...
ΑπάντησηΔιαγραφή