θα μαζεύει τις ανάσες της
στο στήθος του απόψε
σε μια μαργαριταρένια πολιτεία ,
εκεί που η νύχτα δεν έχει σημασία,
-εγώ ψιθυρίζω κόψε αργά-αργά μα κόψε-
και μέσα από κύματα ονειροθέατρου, για κείνη
παράσταση με ασφοδέλους και νούφαρα θα στήνει

θα χρωματίζει τα μάγουλα της με το δικό μου χρώμα
κάτω από ξένα αστέρια θα πλάθει δάκρυα με νέο χώμα
-και εγώ σκουπίζω το στόμα μου ,σάλιο πικρό καταπίνω-
Σε ασημένιες παραλίες με μπαγκέτα ένα κόκκινο κρίνο
Μέσα από σαξόφωνα και πιάνα καλό-κουρδισμένα
Συναυλίες για κείνη θα συνθέτει, όλα μα όλα ξοδεμένα

Κι εγώ μου ψιθυρίζω γυμνή μέσα στον καθρέφτη,
Κόψε σιγά μα κόψε βαθιά ,
Οι χαρακιές απόψε στους καρπούς μου
Μαύρη θάλασσα και μια υγρή στεριά
Δαγκωμένα χείλη μα τα μάτια μου στεγνά.
Όλη κι όλη Μια γυναίκα μοναξιά.

(Μαρία Ροδοπούλου)