Skoteinoula: Μαρτίου 2010

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Πάντα μεθούσα
με φόνους
που έραβα στα
μάτια των περαστικών
και με τις λέξεις
έλουζα το θάνατο
που γεννιόταν
καθε νύχτα εντός μου.

Με το αίμα μου
έδενα τα παπούτσια τους
και σφύριζα ανέμελα
στο θνητό εραστή μου.

Το ξέρεις πως πάντα
μια μικρή νεκρή ήμουν...

(Μαρία Ροδοπούλου)

Μαρία Ροδοπούλου

θα μαζεύει τις ανάσες της
στο στήθος του απόψε
σε μια μαργαριταρένια πολιτεία ,
εκεί που η νύχτα δεν έχει σημασία,
-εγώ ψιθυρίζω κόψε αργά-αργά μα κόψε-
και μέσα από κύματα ονειροθέατρου, για κείνη
παράσταση με ασφοδέλους και νούφαρα θα στήνει

θα χρωματίζει τα μάγουλα της με το δικό μου χρώμα
κάτω από ξένα αστέρια θα πλάθει δάκρυα με νέο χώμα
-και εγώ σκουπίζω το στόμα μου ,σάλιο πικρό καταπίνω-
Σε ασημένιες παραλίες με μπαγκέτα ένα κόκκινο κρίνο
Μέσα από σαξόφωνα και πιάνα καλό-κουρδισμένα
Συναυλίες για κείνη θα συνθέτει, όλα μα όλα ξοδεμένα

Κι εγώ μου ψιθυρίζω γυμνή μέσα στον καθρέφτη,
Κόψε σιγά μα κόψε βαθιά ,
Οι χαρακιές απόψε στους καρπούς μου
Μαύρη θάλασσα και μια υγρή στεριά
Δαγκωμένα χείλη μα τα μάτια μου στεγνά.
Όλη κι όλη Μια γυναίκα μοναξιά.

(Μαρία Ροδοπούλου)

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Προσπαθεί να φαίνεται ήρεμος...
Να μοιάζει με τους άλλους....
Κι είναι στιγμές που το κατορθώνει.
Όμως τις νύχτες δεν μπορεί να κοιμηθεί....
Οι μεγάλες φτερούγες του δεν χωράνε μέσα στον ύπνο...

(Τάσος Λειβαδίτης)

Φεύγω, μη ζητήσεις να με βρεις...αγαπώ άλλον έγραφε...
Αγαπώ άλλον...
Ζευγάρια αγκαλιασμένα κάτω απ' τις ομπρέλες τους
σε λίγο θα ανάβουνε το φως..
Θα κοιτάζονται στα μάτια και θα πετάν από πάνω τους όλη τη μοναξιά...
Οι φωτεινές ρεκλάμες ανοιγοκλείνουνε τα μάτια τους
Όλα στην εποχή μας διαφημίζονται γιατί όχι και αυτό... έβρεχε...
Αγαπώ άλλον...
Με κόκκινα πελώρια γράμματα θα 'ταν υπέροχη διαφήμιση...
γιατί όχι και αυτό...αγαπώ άλλον...
Θα αγαπώ άλλον...
Πού είσαι... πού να πάω...
Φυσάει...κρυώνω...
Πού είσαι...

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Ποτέ του δεν κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα
και ζει με, ό,τι, περίσσεψε από ένα σκάρτο ποίημα
τα πρωινά σηκώνεται με μια βαριά ζαλάδα
και λέει πως τον ξύπνησε ένα μεγάλο κύμα

Κρεμάει τις αφίσες του στα παράθυρά του
κρύβει το φως μα κρύβει κι όλα τ'άλλα
γιατί το μόνο που λαχτάρησε ως λάφυρά του
είναι μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκάλα

Βάζει σημάδια με στυλό πάνω στον τοίχο του
μετράει το ύψος του που πόντο πόντο χάνει
μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει απ'τον ύπνο του
στέκεται όρθιος και τρυπάει το ταβάνι

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα ?κανε μία απ'τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες

Γιατί οι άνθρωποι μόνο όταν βλέπουν τον εαυτό τους μέσα σου βεβαιώνονται οτι κι εσύ υπάρχεις.
...ο ουρανίσκος μου είναι ένα μικρό κοιμητήρι όπου σαπίζουν χιλιάδες ανείπωτα λόγια.
Tο ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς - την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μιάν απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι σε μιάν αναβολή.
Oλα όσα αρνηθήκαμε - αυτό είναι το πεπρωμένο μας.

...Aπόσπασμα απο το ποιήμα του Τάσου Λειβαδίτη Oι τελευταίοι... (1966)

'...'Και συχνά σχεδίαζα ταξίδια στο άγνωστο ή ονειρευόμουν να ζήσω υπέροχα. Και στάθηκα πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους. Αμάρτησα – ονειρεύτηκα πολύ και έτσι ξέχασα να ζήσω. Τώρα ανεβαίνω σε μιαν άμαξα απ’ αυτές που διασχίζουν τον ύπνο μου και δραπετεύω. Ίσως η μεγάλη περιπέτεια μας περιμένει σε μια πάροδο που δεν της δώσαμε σημασία. Μόνο καμιά φορά μ’ ένα μυστικό που το ’χα μάθει από παιδί ξαναγυρίζω στον αληθινό κόσμο – αλλά εκεί κανείς δε με γνωρίζει – σαν τους θαυματοποιούς που όλη μέρα χάρισαν το όνειρο στα παιδιά και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί και από τους αγγέλους. ''

(Tάσος Λειβαδίτης)

Δεν είναι τόσο πεζή η πραγματικότητα, όσο την παριστάνουν μερικοί... Φτάνει μια λεπτομέρεια,για να μετατραπεί σε γιορτή. ένα λουλούδι στο κομοδίνο... Ένα κερί στο τραπέζι... Ένα χαμόγελο πλατύ... Δε φταίει η καθημερινότητα... Η φαντασία φταίει που δεν την κάνει παρέα...

(Αλκυόνη Παπαδάκη)