Σάββατο 20 Μαρτίου 2010


Πάντα μεθούσα
με φόνους
που έραβα στα
μάτια των περαστικών
και με τις λέξεις
έλουζα το θάνατο
που γεννιόταν
καθε νύχτα εντός μου.

Με το αίμα μου
έδενα τα παπούτσια τους
και σφύριζα ανέμελα
στο θνητό εραστή μου.

Το ξέρεις πως πάντα
μια μικρή νεκρή ήμουν...


(Μαρία Ροδοπούλου)

2 σχόλια:

  1. Χριστός ανέστη! Είδα λίγο φως και μπήκα.. Και είπα να πω ένα γεια..


    Εγώ γιατί νομίζω ότι μοιάζεις περισσότερο με μια μικρή ζωντανή που αργοπεθαίνει μέρα με τη μέρα.. Και με το να το αποδέχεσαι κάνεις τη διαδηκασία πιο σύντομη.. Κρίμα δεν είναι?


    Ωραία κομμάτια στην playlist.. :)
    Καλό σου ξημέρωμα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μεγάλωσα κι ο χρόνος έχει αρχίσει και με σκοτώνει. Βοηθήστε με. Δεν αντέχω πια να καταλαβαίνω... βοήθεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή